H Πανελλήνια Ένωση Θεολόγων οργανώνει το 10ο Πανελλήνιο Θεολογικό της Συνέδριο για τις 02/11/2018 και 03/11/2018

 

 

ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ εκπομπή 1547 (VIDEO - 1-9-2018)

Η εκπομπή μας «Από την Υμνολογία της Εκκλησίας μας»
κλείνει σχεδόν τρεις δεκαετίες ζωής και παρουσίας και προβάλλεται α
πό τον Ραδιοφωνικό Σταθμό του Λονδίνου LGR
κάθε Σάββατο στις 8.30 προ μεσημβρίας.

Το θέμα της σημερινής μας εκπομπής 1547 (1-9-2018),
είναι ο Νέος Εκκλησιαστικός Χρόνος, η αλλιώς Ινδικτιώνα.

Αυτός φταίει

Από τους δυο που μαλώνουν, φταίει εκείνος που είναι πιο έξυπνος.

Γκαίτε

Από το αρχείο ομιλιών του πατρός Αθανασίου Μυτιληναίου με θέμα: Τιμωρεί ο Θεός; (VIDEO)

Τι είναι η Εξομολόγηση;

"Ο Πνευματικός Πατέρας - Εξομολόγος" - Νεανικές Αναζητήσεις 68 (VIDEO)

Γιατί ασπαζόμαστε το χέρι του Κληρικού;

Πολλές φορές στον σύγχρονο «απελευθερωμένο» άνθρωπο φαίνεται πράξη υποταγής βγαλμένη από άλλες παλιομοδίτικες Εποχές να «παίρνεις Ευχή» όπως λέγεται από τον Ιερέα. Ακόμη και σε ανθρώπους της εκκλησίας βλέπεις έντονη διστακτικότητα.

Αλλά ας απαντήσουμε. Η όποια τιμή αποδίδουμε στον Κληρικό δεν είναι επειδή έχει κάτι το υπερ-φυσικό πάνω του, ή έχει κάποια Πνευματική Εξουσία. Η τιμή στο πρόσωπο του ιερέα απορέει από την θέση Διακονίας που έχει μέσα στην Κοινότητα των πιστών.

Εάν δεν δούμε την παρουσία και την προσφορά του Ιερέως έτσι, δηλαδή ως Πατέρα Πνευματικού, που προΐσταται της Κοινότητας των πιστών στο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και φροντίζοντας για τις ανάγκες των πιστών κατά το πρότυπο του καλού Ποιμένα που καλείται να φανερώσει στους πιστούς τότε η μορφή του θα παραπέμπει στον μάγο της φυλής, στον ειδήμονα να τηρηθεί ένα Θρησκευτικό τυπικό χωρίς νόημα, σε ένα πρόσωπο βγαλμένο από ένα κακό παρελθόν της ιστορίας.

Το χέρι του Κληρικού δεν το ασπαζόμαστε επίσης γιατί πιστεύουμε πως ο Ιερέας είναι ο Εκπρόσωπος του Θεού στην γη. Ο Θεός δεν έχει Εκπροσώπους στην γη. Εκπροσώπους στέλνουν οι απόντες. Ο δικός μας Θεός ο Χριστός είναι ο κατ’ εξοχήν παρών και ενεργών στην ανθρώπινη πραγματικότητα.

Δεν το ασπαζόμαστε επίσης για να πάρουμε μια αόριστη «ευλογία» και χάρη της Ιερωσύνης. Δεν είναι η Ιερωσύνη κάτι σαν το ηλεκτρικό ρεύμα… να μας «χτυπήσει» να μας μεταδώσει κάποια ενέργεια.

Το χέρι του Ιερέως το ασπαζόμαστε γιατί …εκείνα τα χέρια με το Μυστήριο του Ιερού Βαπτίσματος μας ενέταξαν στον λαό του Θεού, στο σώμα της Εκκλησίας.

Γιατί εκείνα τα χέρια μας κοινώνησαν το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και γίναμε ένα μ’ Εκείνον.

Γιατί εκείνα τα χέρια μας ακούμπησαν στον ώμο και μας είπαν πως όλα θα πάνε καλά.

Γιατί εκείνα τα χέρια έβαλαν στο κεφάλι μας το Πετραχήλι για να μας δώσουν τη συγχώρηση του Χριστού και να μας «φωνάξουν» πως ο Θεός είναι γεμάτος έλεος .

Γιατί εκείνα τα χέρια μας έπιασαν «απ’ το μανίκι» στην εφηβεία μας και μας έδειξαν «άγαρμπα» το σωστό γλιτώνοντας μας από κακοτοπιές.

Γιατί εκείνα τα χέρια μπήκαν στην τσέπη του πάπα για να μπορέσει από εκεί να ανακουφίσει πόνο, να χορτάσει την πείνα, να δώσει χαρά σε παιδιά και χαμόγελο σε γέρους.

Γιατί τα χέρια αυτά υψώθηκαν προσευχητικά στον Θεό για εμάς και τις οικογένειές μας όταν είχαμε πειρασμούς, βάσανα, ανάγκες και αρρώστιες.

Γιατί εκείνα τα χέρια μας ευλόγησαν όταν αφήσαμε τον κόσμο αυτό και μας προέπεμψαν στην αιωνιότητα.

Γιατί εκείνα τα χέρια μας Διακόνησαν και μας έδειξαν Εκείνον. Να το Μυστήριο της Ιερωσύνης! 

Η συμμετοχή στην θυσία του Χριστού για τον λαό του. Η τιμή δεν προέρχεται από το «αξίωμα». Δεν είναι αξίωμα η Ιερωσύνη Διακονία είναι και μάλιστα πολλές φορές ταπεινή και αφανής και δακρύβρεχτη.

Να γιατί ασπαζόμαστε την δεξιά χείρα του παπά!

Το Πάτερ ημών

Το Σύμβολον της Πίστεως

Ο Ύμνος της Αγάπης

Βοηθός Εξομολογήσεως

  

Πολλοί προσερχόμενοι στην εξομολόγηση, δεν γνωρίζουμε πολλά πράγματα ή δεν έχουμε κάτι να πούμε και φέρνουμε σαν δικαιολογία την αδύναμη μνήμη μας. Γι’ αυτό και ζητάμε από τον ιερέα να μας βοηθήσει. 

Όπως λέει και ο π. Αλέξανδρος Ελτσιανίνωφ, «η αδύναμη μνήμη και η ξεχασιά δεν αποτελεί πάντα δικαιολογία. Μπορεί να προέρχεται από έλλειψη σοβαρότητος απέναντι στην αμαρτία, από την πώρωσή μας. Η αμαρτία που βαραίνει τη συνείδησή μας δεν θα ξεχαστεί».

Είναι απαραίτητο πριν προσέλθουμε στον πνευματικό, να καθίσουμε σ’ ένα ήσυχο μέρος, να προσευχηθούμε θερμά στον Θεό να μας δώσει αληθινή μετάνοια  να φωτίσει τα κρυπτά των καρδιών μας και να κάνουμε μια όσο το δυνατόν τίμια βυθοσκόπηση.
  Ένας από τους κύριους σκοπούς αυτής της δημοσίευσης είναι να βοηθήσει σε μια καλύτερη προετοιμασία και σ’ ένα πιο βαθύ αυτοέλεγχο. Η προσπάθειά μας δεν είναι να φοβήσουμε τον πιστό αλλά να τον προβληματίσουμε και να κάνουμε να δει πιο σοβαρά το Μέγα αυτό Μυστήριο της Εξομολογήσεως αλλά και να δει ίσως και την πνευματική του νηπιότητα. Η καταγραφή των αμαρτημάτων ξανατονίζουμε δεν γίνεται για να απογοητεύση αλλά για να μας βάλει μια καλή υποψία μέσα μας ώστε να αποτάξουμε την επιπολαιότητα με την οποία ζούμε.

Όλ’ αυτά που θα αναφερθούν παρακάτω είναι ένας καθρέπτης μέσα από τον οποίο μπορούμε να δούμε τον εσωτερικό μας κόσμο, όπως επίσης και ποιες πράξεις ή και καταστάσεις είναι αμαρτωλές και τις αγνοούμε λόγο της πώρωσης της καρδιάς μας.

Πόσοι από μας εξομολογούμαστε ασήμαντα πράγματα και αφήνουμε τα βαρύτερα;

Μια σημαντική μερίδα ανθρώπων νοιώθουν απόγνωση από το πλήθος ή το μέγεθος των αμαρτιών τους. Πιστεύουν πως δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας ή πως οι αμαρτίες τους είναι τόσο μεγάλες και φοβερές , που θα καταπλήξουν και θα σοκάρουν τον πνευματικό. Αυτή η διαπίστωση είναι μια από τις αιτίες που πολλοί συγγραφείς – με κυριότερο εκπρόσωπο τον άγιο Νικόδημο τον αγιορείτη- καταγράφουν στα έργα τους τα σχετικά με την εξομολόγηση, όλων των λογιών τις ανθρώπινες αμαρτίες, τους τρόπους, δηλαδή, με τους οποίους απομακρύνεται ο άνθρωπος από τον Θεό. Πολλοί, π.χ. πιθανόν να σκανδαλίζονται από το «Εξομολογητάριον» του αγίου Νικοδήμου, όπου καταγράφονται λεπτομερέστατα και οι πιο απίθανες αμαρτίες. Ο άγιος Νικόδημος όμως, με την ποιμαντική ευαισθησία που τον διακρίνει, και ανταποκρινόμενος στις πνευματικές ανάγκες της εποχής του προσέφερε μια σπουδαιότατη υπηρεσία. Όχι μόνον βοηθάει σε μια γνήσια αυτοκριτική και σωστή προετοιμασία , αλλά παράλληλα δίνει θάρρος κι ελπίδα στον αμαρτωλό άνθρωπο, που βρίσκεται στα όρια της απόγνωσης. Του δείχνει, δηλαδή, ότι η Εκκλησία, γνωρίζει καλά την ανθρώπινη αμαρτωλότητα∙ ότι οι δικές του «φοβερές» αμαρτίες δεν είναι άγνωστες για τη μητέρα μας Εκκλησία∙ και ότι είναι λάθος να πιστεύει πως μόνον αυτός είναι κάποιο… τέρας!

Αυτή και μόνον η ανάγκη, που σήμερα με την άμβλυνση των συνειδήσεων γίνεται επιτακτικότερη, μας παρακινεί να καταγράψουμε μερικές από τις αμαρτίες, που πιστεύουμε ότι θα βοηθήσουν σε μια καλύτερη προετοιμασία.

Όπως γράφει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν, όλες οι αμαρτίες συνοψίζονται σε μια βασική αμαρτία: Στην έλλειψη αληθινής αγάπης προς τον Θεό, πίστεως σ’ Αυτόν και ελπίδας σ’ Αυτόν. Την εξαγόρευσή μας μπορούμε να την υποδιαιρέσουμε σε τρεις βασικούς τομείς:

Α΄. Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

Έλλειψη ζωντανής σχέσης με τον Θεό.

Κλονισμός πίστεως κι εμπιστοσύνη στον Θεό και στην πρόνοιά Του , στις οποιεσδήποτε δυσκολίες .

Ζητήματα πίστεως, αδυναμίας, αμφιβολίας, ολιγοπιστίας.

Αδιαφορία για την προσευχή, νηστεία, θεία λατρεία, εκκλησιασμό, συχνή θεία μετάλειψη (θεία μετάληψη γίνεται μόνο με την ευλογία του πνευματικού μας).

Αδιαφορία για τη μελέτη της αγίας Γραφής και πνευματικών βιβλίων.

Γογγυσμός κατά του Θεού, βλασφημία ή λογισμοί βλασφημίας.

Όρκος, επιορκία, ψευδορκία, ταξίματα.

Μαγεία, μαντεία, αστρολογία, κ.λπ., πίστη στις προλήψεις , στην τύχη, στα όνειρα.

Όλα αυτά τα αμαρτήματα έχουν το καθένα τη σοβαρότητά τους. Θα σταθούμε μόνον σε τρία από αυτά , στα οποία οι χριστιανοί δεν δίνουν τόση σημασία:

I) Το πρώτο είναι το θέμα της θείας μεταλήψεως. Η πλειοψηφία των χριστιανών ζουν μακριά από το ποτήριον της ζωής, πολλές φορές χωρίς λόγο. Θα σημειώσουμε στο τέλος πολλά για το θέμα αυτό. Εδώ θα αρκεστούμε μόνον να τονίσουμε πως η αποφυγή της θείας κοινωνίας είναι περιφρόνηση της θυσίας του Χριστού και βέβαια μεγάλη αμαρτία.

ΙΙ) Το δεύτερο είναι η προσευχή. Συνήθως στην εξομολόγηση μιλάμε σχολαστικά για τη νηστεία, ή για άλλα ασήμαντα πράγματα και δεν αναφέρουμε καθόλου το θέμα της προσευχής , με την οποία έχουμε πάρει διαζύγιο. Ούτε βέβαια για την αμέλειά μας κατά την ώρα της προσευχής. Κι έπειτα απορούμε για την κατάστασή μας . Πώς μπορούμε όμως χωρίς τη συχνή θεία κοινωνία και διαρκή επικοινωνία με τον Θεό να προχωρήσουμε; Έλεγε κάποιος ιερέας πολύ σοφά: «Αν θέλεις να δεις πόση αγιότητα και πνευματικότητα διαθέτει κάποιος, ρώτησε τον πόσο προσεύχεται!». Δεν είναι τυχαίο πως όλοι ανεξαιρέτως οι άγιοί μας ήταν άνθρωποι προσευχής. Το κυριότερο έργο τους ήταν η προσευχή, κάτι που για μας είναι πάρεργο.

ΙΙΙ ) Τέλος, το θέμα της μαγείας. Είναι μια μεγάλη πληγή. Χιλιάδες άνθρωποι τρέχουν σε μάγους, σε καφετζούδες, σε χαρτορίχτρες , σε αστρολόγους, ή σε «φωτισμένες» και οραματίστριες. Πηγαίνουν ελαφρά τη καρδία, αγνοώντας ότι αυτό αποτελεί τη χειρότερη βλασφημία κατά του Θεού , την άρνηση του βαπτίσματος , τη συνεργασία με τον σατανά.

Β΄. Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΠΛΗΣΙΟΝ

Έλλειψη αγάπης για τον πλησίον, αδιαφορία γι’ αυτόν, υποτίμηση, περιφρόνηση .

Μίσος, φθόνος, χαιρεκακία, έχθρα, μνησικακία, εκδικητικότητα, ανταπόδοση κακού, σκληρότητα, ασυγχωρησία, πικρία, φθόνος.

Εριστικότητα, φιλονεικία, κατάρες, ύβρεις, ειρωνεία, εμπαιγμός, κοροϊδία, χειροδικία, φόνος.

Έλλειψη η υπομονής.

Κατάκριση, κουτσομπολιό, καταλαλιά, ιεροκατηγορία, συκοφαντία, ραδιουργία, καχυποψία, περιέργεια.

Ψεύδος, ανειλικρίνεια, ανεντιμότητα.

Κλοπή, κατάχρηση, καταστροφή ξένης περιουσίας, κακομεταχείριση της δημιουργίας του Θεού.

Αγνωμοσύνη, αχαριστία, αναίδεια, θρασύτητα, έλλειψη σεβασμού σε γονείς , προϊσταμένους, ιερείς, κ.λπ.

Σκανδαλισμός άλλων με την ζωή μας, τη συμπεριφορά μας , την προκλητική εμφάνιση.

Παράλειψη καλού κι ελεημοσύνης.

ΣΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ

Έλλειψη αγάπης , πνεύματος θυσίας, υποχωρητικότητας κι αλληλοκατανόησης.

Έλλειψη ενδιαφέροντος , καλωσύνης και χρόνου για την σύζυγο και τα παιδιά.

Εριστικότητα, πείσμα, υπονόμευση συζύγου.

Αδιαφορία για την ανατροφή και χριστιανική αγωγή των παιδιών.

Παράλογες και εγωιστικές απαιτήσεις από σύζυγο και παιδιά.

Άκαιρες, πιεστικές και αδικαιολόγητες επεμβάσεις στη ζωή και στις αποφάσεις των παιδιών, ή στις οικογένειές τους. Υπονόμευση των προσπαθειών τους και του δεσμού τους.

Μοιχεία.

ΣΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ

Απάτη, νοθεία στην εργασία ή στο εμπόρευμα.

Αισχροκέρδεια, κατάχρηση, παρανομία, τοκογλυφία, απόκρυψη εμπορευμάτων, κλοπή.

Ανεντιμότητα στις συναλλαγές , δολιότητα επαγγέλματος.

Κακομεταχείριση, εκμετάλλευση, αδικία σε βάρος των υπαλλήλων, εργατών, υφισταμένων.

Κι εδώ αν προσπαθήσουμε να αναλύσουμε τη σοβαρότητα και τους καρπούς της κάθε αμαρτίας θα χρειάζονταν τόμοι ολόκληροι.

Δίχως να θέλουμε να παραβλέψουμε ή να υποτιμήσουμε καμιά αμαρτία, θα σταθούμε και πάλι σε τρεις, που ταλαιπωρούν ιδιαίτερα τις ψυχές μας, αλλά δεν δίνουμε μεγάλη σημασία.

I) Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων έχουμε κάποιο μικρό ή μεγάλο πρόβλημα στις διαπροσωπικές σχέσεις. . Για ασήμαντες αφορμές πολλές φορές , ερχόμαστε σε προστριβές με τους άλλους. Μια αθώα κουβέντα, ή μια σπιθαμή γης, γίνεται αιτία συχνά να καταστραφούν φιλίες, ή συγγενικοί δεσμοί. Ο εγωισμός και η κακία μας κατακλονίζουν και δείχνουμε μια δαιμονική σκληρότητα, ένα σατανικό πείσμα. Έτσι φτάνουμε πολλοί στον πνευματικό , εξομολογούμαστε ένα σωρό ασήμαντες λεπτομέρειες και δεν θεωρούμε σημαντικό να ομολογήσουμε την έλλειψη αγάπης και τη σκληρότητά μας∙ ότι π.χ. έχουμε διακόψει την επικοινωνία με τον αδελφό μας , τον γείτονα, τον φίλο, τον συγγενή∙ ότι δεν του λέμε ούτε «καλημέρα» . Ή και αν τα εξομολογούμαστε, το κάνουμε ψυχρά και τυπικά, σαν να μην συμβαίνει τίποτα∙ περισσότερο για να δείξουμε πόσο άδικο έχει ο άλλος και πόσο δίκιο εμείς. Οι πνευματικοί πολύ συχνά είναι μάρτυρες μιας δαιμονικής κατάστασης. Μας συστήνουν, δηλαδή, να προσπαθήσουμε να συμφιλιωθούμε με τον πλησίον μας ή τον εχθρό μας και μεις απαντάμε αναιδέστατα: «Μέχρι να πεθάνω δεν θα του μιλήσω! Δεν θέλω να τον δω στα μάτια μου! Ούτε στην κηδεία μου θέλω νάρθει!». Είναι όμως αυτό εξομολόγηση; Υπάρχει σ’ αυτά τα λόγια υποψία μετανοίας; Κι έχουμε έπειτα την απαίτηση να μας επιτρέψει ο πνευματικός μας να συμμετάσχουμε στη θεία κοινωνία, τη στιγμή που αυτή τη θεία κοινωνία την αρνούμαστε και την υπονομεύουμε. Η αρρώστια αυτή είναι τόσο φοβερή, που απαιτεί θερμή προσευχή.

Τέλος ας μην ξεχνάμε πως ο ίδιος ο Χριστός θεωρεί την αμαρτία αυτή ως το μόνο εμπόδιο για την συμμετοχή στη θεία κοινωνία: «Εὰν οὖν προσφέρῃς τὸ δῶρόν σου ἐπὶ τὸ θυσιαστήριον κἀκεῖ μνησθῇς ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἔχει τι κατὰ σοῦ, ἄφες ἐκεῖ τὸ δῶρόν σου ἔμπροσθεν τοῦ θυσιαστηρίου, καὶ ὕπαγε πρῶτον διαλλάγηθι τῷ ἀδελφῷ σου, καὶ τότε ἐλθὼν πρόσφερε τὸ δῶρόν σου». Δηλαδή, «όταν προσφέρεις το δώρο σου στο ναό κι εκεί θυμηθείς πως ο αδελφός σου έχει κάτι εναντίον σου, άφησε εκεί, μπροστά στο θυσιαστήριο του ναού το δώρο σου, και πήγαινε να συμφιλιωθείς πρώτα με τον αδελφό σου, και ύστερα έλα να προσφέρεις το δώρο σου» ( Ματθ. Ε, 23-24 ).

ΙΙ) Ας σταματήσουμε και σε μιαν άλλη φοβερή αμαρτία, την κατάκριση, που ανθεί ιδιαίτερα στα «χριστιανικά» περιβάλλοντα. Ο λόγος του Ιησού είναι κατηγορηματικός: «Μή κρίνετε, ἵνα μὴ κριθῆτε» ( Ματθ. Ζ, 1 ). Εμείς όμως δεν χάνουμε ευκαιρία για να κατακρίνουμε. Λησμονούμε πως η κρίση ανήκει μόνο στον Θεό. Γι’ αυτό και η κατάκριση είναι αντιποίηση αρχής. Σήμερα έχει γίνει της μόδας να μιλάμε για τον αντίχριστο συνεχώς. Όλοι σχεδόν ψάχνουμε δεξιά κι αριστερά να εντοπίσουμε τα ίχνη του αντίχριστου∙ ανησυχούμε∙ αναζητάμε τρόπους για να προφυλαχθούμε∙ επισημαίνουμε «σημεία» και αναλύουμε προφητείες για τον επικείμενο ερχομό του∙ οργανώνουμε συλλαλητήρια εναντίον του∙ αναρωτιόμαστε ποιός είναι, πώς θα ‘ναι κ.λπ. Ο άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης ανατρέπει όλη αυτή την προβληματική μας, λέγοντας ένα φοβερό λόγο: «Εκείνος που κρίνει πριν από την παρουσία του Χριστού, είναι ο αντίχριστος, γιατί αρπάζει το αξίωμα του Χριστού!».

Όλα αυτά βεβαίως γίνονται διότι θεωρούμε ότι εμείς έχουμε πάντα δίκαιο, ότι μόνο η δική μας γνώμη και άποψη είναι η σωστή. Οποιοσδήποτε λοιπόν πει ή κάνει κάτι διαφορετικό κατακρίνεται αμείληκτα. Η πηγή της κατάκρισης είναι η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό μας. Δεν βλέπουμε τις δικές μας αμαρτίες γιατί θεωρούμε ότι δεν έχουμε και έτσι ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλω.

ΙΙΙ) Τέλος, ας θίξουμε με λίγα λόγια και το αμάρτημα του σκανδαλισμού, που σήμερα το θεωρούμε παρωνυχίδα. Σκανδαλίζουμε τους άλλους με χίλιους δυό τρόπους, με την ασυνέπεια λόγων και πράξεών μας, με τη γλώσσα μας, την απροσεξία , την ανεντιμότητα, την άστατη ζωή μας, την προκλητική εμφάνισή μας. Και εδώ ο Χριστός είναι κάτι παραπάνω από κατηγορηματικός. Ας θυμηθούμε τί είπε για τα σκάνδαλα και τους σκανδαλοποιούς. Ίσως να φαίνεται υπερβολικό , αλλά ο Χριστός μεταξύ μιας άλλης φοβερής αμαρτίας, της αυτοκτονίας , και του σκανδαλισμού, φαίνεται να προτείνει την πρώτη: «ἀνένδεκτόν ἐστι τοῦ μὴ ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· οὐαὶ δὲ δι᾿ οὗ ἔρχεται. Λυσιτελεῖ αὐτῷ εἰ λίθος μυλικὸς περίκειται περὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ ἔρριπται εἰς τὴν θάλασσαν». Δηλαδή, «Είναι αδύνατον να μην έλθουν τα σκάνδαλα∙ αλλοίμονον όμως σ’ εκείνον που τα προκαλεί. Είναι προτιμότερο γι’ αυτόν να κρεμάσει μια μυλόπετρα στον λαιμό του και να ριχτεί στη θάλασσα» ( Λουκ. ΙΖ, 1-2 ), θέλει ο Χριστός να δείξει πόσο φοβερό είναι το να σκανδαλίζουμε τους άλλους, πόσο ολέθριο είναι για την πνευματική μας κατάσταση.

Γ΄. Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ

Αδιαφορία για την πνευματική ζωή και κατάρτισή μας.

Ανευθυνότητα, ραθυμία, ακηδία, αμέλεια.

Απρεπείς διασκεδάσεις, χαρτοπαιξία, γαστριμαργία, λαιμαργία, μέθη, ναρκωτικά, κάπνισμα.

Φιλαργυρία, απληστία, πλεονεξία, πλούτος, καταναλωτική μανία, πολυτέλεια, επιδίωξη βολέματος.

Υποκρισία.

Αισχρολογία, αργολογία, φλυαρία.

Θυμός, οργή.

Υπερηφάνεια, οίηση, εγωισμός, υπεροψία, ματαιοδοξία, κενοδοξία, φιλαρχία, φιλοπρωτεία, μεγαλομανία, μεγαλοστομία, φιλαρέσκεια, επιδίωξη επαίνων, πείσμα, ισχυρογνωμοσύνη, δαιμονική αυτοπεποίθηση, ιδιοτροπία.

Αμαρτίες και πειρασμοί της σάρκας. Έλλειψη σεβασμού στο σώμα, που είναι ναός του Αγίου Πνεύματος. Ανάγνωση ανήθικων περιοδικών, βιβλίων κ.λπ. ή θέαση ανήθικων κινηματογραφικών , θεατρικών, τηλεοπτικών έργων. Ανήθικες σκέψεις, λογισμοί, φαντασίες. Πορνεία, μοιχεία, αυνανισμός.

Προφυλάξεις, αντισύλληψη, έκτρωση.

Σαρκικές σχέσεις εκτός γάμου, παραφύσιν σχέσεις εντός και εκτός γάμου.

Κι εδώ είναι αναγκαίο να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις.
 Πολλοί άνθρωποι που έχουν πέσει σε σαρκικές αμαρτίες, δεν μιλούν γι’ αυτές στην εξομολόγηση, γιατί τις θεωρούν «φυσικές». Μάλιστα πολλοί απ’ αυτούς προτείνουν στην Εκκλησία να προσαρμοστεί στις σύγχρονες ανάγκες του ανθρώπου και να αλλάξει την στάση της απέναντι σ’αυτά τα θέματα! Η στάση όμως της Εκκλησίας δεν είναι φούρνος του Χότζα για να αλλάξει σύμφωνα με τα βίτσια του καθενός. Η στάση της Εκκλησίας δεν είναι διαπραγματεύσιμη. Δεν έχει ανάγκη η Εκκλησία αλλαγής, αλλά εμείς. Όταν ζητούμε να αλλάξει η Εκκλησία, είναι σαν να ζητάμε να αλλάξει ο Χριστός, όταν λέμε ότι η Εκκλησία κάνει λάθος, είναι σαν να λέμε ότι ο Χριστός κάνει λάθος και πρέπει να αναθεωρήσει αυτά που έχει πει…βγάζουμε δηλάδή τον Θεό λάθος, τον βγάζουμε οπισθοδρομικό κτλ.

Άλλοι πάλι αντίθετα, θεωρούν τις αμαρτίες της 7ης εντολής , δηλαδή τις σαρκικές αμαρτίες , σοβαρότερες από τις άλλες. Και έτσι ή ντρέπονται να εξομολογηθούν, ή όταν εξομολογούνται στέκονται με επιμονή μόνον σ’ αυτές αφήνοντας άλλες που μπορεί να είναι βαρύτερες στα μάτια του Θεού. Ας μην ξεχνάμε όμως, πως ο Χριστός, χωρίς να παραθεωρεί τη συγκεκριμένη αμαρτία, στάθηκε με ιδιαίτερη συμπάθεια και έδειξε μεγάλη ευαισθησία στους πόρνους. Δεν έκανε το ίδιο όμως με τους υποκριτές και τους φιλάργυρους. Στους πρώτους μάλιστα απηύθυνε τα φοβερά εκείνα «Οὐαὶ» και την φράση : «ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι οἱ τελῶναι καὶ αἱ πόρναι προάγουσιν ὑμᾶς εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» ,δηλαδή, σας βεβαιώνω πως οι τελώνες και οι πόρνες θα μπουν πριν από σας στη βασιλεία του Θεού» ( Ματθ. ΚΑ, 31 ) . Γι’ αυτό και η Εκκλησία έχει να επιδείξει ένα πλήθος αγίων, που το πάθος αυτό δεν μπόρεσε να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο τους. Πολύ ωραία σημειώνει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος: «Είδα ψυχές που έρρεπαν με μανία στους σαρκικούς έρωτες. Αυτές λοιπόν αφού έλαβαν αφορμή μετανοίας από την γεύσι του αμαρτωλού έρωτος, μετέστρεψαν αυτόν τον έρωτα σε έρωτα προς τον Κύριον. Έτσι ξεπέρασαν αμέσως κάθε αίσθημα φόβου και εκεντρίσθηκαν στην άπληση αγάπη του Θεού.

Γι’ αυτό και ο Κύριος στην αγνή εκείνη πόρνη (Λουκ. ζ΄37-48) δεν είπε ότι εφοβήθηκε, αλλά «ότι ηγάπησε πολύ» και κατώρθωσε εύκολα να αποκρούση τον ένα έρωτα με τον άλλον.»

Από την άλλη πλευρά ο Χριστός δεν στέκεται στην αμαρτία που γίνεται μόνο με το σώμα, αλλά πάει πολύ βαθύτερα: «᾿Εγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.» ( Ματθ. Ε, 28 ) . Επομένως, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου, όλοι είμαστε παραβάτες της 7ης εντολής. Καθημερινά πορνεύουμε με τους λογισμούς μας.

Αν δούμε ευρύτερα το αμάρτημα αυτό, θα αντιληφθούμε ότι πορνεία είναι κάθε χρησιμοποίηση του άλλου ανθρώπου για δικό μας όφελος , για δική μας ικανοποίηση. Μ’ αυτή την έννοια αν θέλουνε να ψάξουμε πόσες φορές έχουμε , με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, χρησιμοποιήσει τους άλλους (τους φίλους, τους συγγενείς, τα παιδιά μας, τους υφισταμένους μας κ.λπ. ) για τις δικές μας εγωκεντρικές επιθυμίες τότε θα χρειαζόμασταν οπωσδήποτε την βοήθεια των κομπιούτερς…!

Πέραν αυτού όμως, το σοβαρό μας σφάλμα είναι ότι σχεδόν όλοι μας πάμε κατευθείαν στην 7η εντολή , ενώ πριν υπάρχουν άλλες 6.

Σημειώσαμε πιο πάνω το αμάρτημα της φιλαργυρίας. Ελάχιστοι νοιώθουμε την ανάγκη να πούμε κάτι γι’ αυτό. Μπορεί να λέμε, «δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν εμοίχευσα» και όμως να έχουμε 5-6 διαμερίσματα και αρκετές καταθέσεις, ή κι αν δεν έχουμε, αυτό είναι το όνειρό μας και ο στόχος της ζωής μας. Έτσι ,σαν διάθεση νάμαστε φιλοχρήματοι και άπληστοι λησμονούμε τον λόγο του Ευαγγελίου : «Ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι…».

Ξεχάσαμε πως αν ο Χριστός έδειξε συμπάθεια στους πόρνους, δεν έκανε το ίδιο με τον πλούσιο. Είναι τυχαίο ότι ο Χριστός κάνει την πιο τρομακτική περιγραφή της κόλασης στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου; Είναι τυχαίο ότι ο Χριστός είπε για τους πλούσιους την φοβερή φράση: «ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. πάλιν δὲ λέγω ὑμῖν, εὐκοπώτερόν ἐστι κάμηλον διὰ τρυπήματος ραφίδος διελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.». Δηλαδή, «Σας διαβεβαιώνω πως δύσκολα θα μπει πλούσιος στη βασιλεία του Θεού. Και σας το επαναλαμβάνω. Είναι ευκολότερο να περάσει καμήλα από την κλειδαρότρυπα παρά να μπει πλούσιος στην βασιλεία του Θεού» ( Ματθ. ΙΘ, 23-24 ). Γιατί ο φιλοχρήματος έχει μόνη του ελπίδα το χρήμα , που δεν τον αφήνει να δει τον διπλανό του. Και τόσο πολύ μεθάει απ’ αυτό το πάθος, που κάνει τα πάντα , πατάει επί πτωμάτων για να πλουτίσει. Κανείς δεν πλουτίζει δίχως αμαρτίες. Ο ίδιος ο μαθητής του Χριστού, ο Ιούδας , τον πρόδωσε για τριάκοντα αργύρια. Ένας άνθρωπος που πιστεύει στο χρήμα , δεν μπορεί να πιστεύει στον αληθινό Θεό. Υπάρχουν βεβαίως και άνθρωποι που έχουνε χρήματα αλλά επιτελούν ελεημοσύνες και φιλανθρωπίες αθόρυβα, μακρυά από τα φώτα της δημοσιότητος. Και έτσι κάνουνε θεάρεστη διαχείρηση του πλούτου τους. Δεν είναι κακό λοιπόν να έχεις κάποια χρήματα, το θέμα είναι πως διαχειρίζεσαι όλα αυτά που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός. Εάν έχεις κάνει την περιουσία σου, τα χρήματα, τα χωράφια σου τον Θεό σου τότε αμαρτάνεις, εάν ασκείς την αρετή της ελεημοσύνης χωρίς φειδώ, τότε επιτελείς έργο Θεού.

Να σημειώσουμε ότι πολλοί χριστιανοί αφού εξομολογηθούν δεν ρωτούν τον ιερέα εάν και πότε και με ποια προετοιμασία μπορούν να κοινωνήσουν. Θεωρούν εσφαλμένα ότι αφού εξομολογήθηκαν μπορούν να προσέλθουν στο Κοινό Ποτήριο και να λάβουν το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Ο πνευματικός θα ορίσει εάν και πότε και με ποια προετοιμασία ο πιστός θα κοινωνήσει. 

Να τονίσουμε όμως ότι μπορεί ο πνευματικός να κρίνει ότι ο εξομολογούμενος δεν θα πρέπει να προσέλθει να κοινωνήσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο πιστός στερείται της Χάριτος. Και πάλι ο πιστός Χαριτώνεται από τον Θεό με την υπακοή που θα δείξει στον λόγο του πνευματικού του πατρός και το ταπεινό φρόνημα που θα καλλιεργήσει. Είναι λάθος να θεωρείται η "απαγόρευσή" μας να κοινωνήσουμε ως τιμωρία από τον πνευματικό. Όταν είμαστε άρρωστοι ο γιατρός μπορεί να μας απογορεύση να κάνουμε κάποια πράγματα όχι όμως επειδή μας τιμωρεί αλλά διότι θέλει να μας θεραπεύσει.Έτσι θα πρέπει να λογίζεται και η πράξη του πνευματικού που μας στερεί για λίγο καιρό την συμμετοχή μας στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου. Μένοντας στην υπακοή στον πνευματικό μας ευαρεστούμε τον Θεό και προοδεύουμε πνευματικά, η παρακοή μας δείχνει ότι ούτε μετάνοια έχουμε, ούτε ταπείνωση.

Μην ξεχνούμε το εξής: "Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν."

( Καθ. Επιστ. Ιακ. δ΄.6 )

Παρακολουθήστε σε Επανάληψη το Μήνυμα της Κυριακής 15 Οκτωβρίου 2017 από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο (VIDEO - Κυριακή Γ΄ Λουκά 15/10/2017)

Κυριακάτικοι Στοχασμοί! Κυριακή Δ΄ Λουκά! “ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. ” (Λουκ. η, 5)

Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου 

πατρός Ιεροθέου Λουμουσιώτη

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως 

Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης 

Εξ αρχής ο Κύριος αναφερόμενος στην παραβολή αυτή προς τους ακροατές του δηλώνει το θέμα και την αναφορά του στην παραβολή αυτή σε ένα θέμα γνωστό τους, από την καθημερινότητα τους και μια αναφορά στην αγροτική ζωή που οι περισσότεροι ή ζούσαν ή είχαν ακουστά εκ πείρας ή εξ ακοής. Άρα αυτά που τους λέγει, αδελφοί μου τους είναι γνωστά. Ξέρουν τις εικόνες που προσπαθεί ο Χριστός μας να τους περιγράψει και έχουν και εμπειρία μερικοί εξ αυτών. 

Βγήκε έτοιμος να σπείρει ο σποριάς τον σπόρο του. Γιατί όμως τέτοια επιμονή και λεπτομερής αναφορά σε κάτι αυτονόητο; Αφού βγήκε να σπείρει σπόρο θα έσπερνε! Λογικό είναι αυτό! θέλει να τονίσει την σημαντικότητα στην πνευματική ζωή της σποράς, δεν μας νοιάζει πόσοι θα καρπίσουν, πόσοι θα είναι αποδοτικοί σε καρπούς μας νοιάζει να συντελεσθεί η σπορά. 

Σποριάς είναι εδώ ο Λόγος του Θεού, ο Σωτήρας Ιησούς Χριστός και κατ’ επέκταση είναι οι διάκονοι του σήμερα, οι κληρικοί που με τον λόγο και το παράδειγμα τους αυτή την σπορά του μεγάλου Σποριά συνεχίζουν και με την χάρη του Χριστού αυξάνουν και πλουτίζουν. 

Αλλά δεν θα τους ζητηθεί ο λόγος παρά του εντολοδόχου τους γιατί δεν πήγε καλά η σπορά αν εκείνοι εν επιγνώσει και με προσοχή την επιτελούσαν στα χωράφια των καρδιών των ανθρώπων. 

Ο ιερεύς, ο κήρυκας σπέρνουν τον λόγο του Θεού και Εκείνος προχωρά το έργο Του με τον φωτισμό του, φωτίζει και τους σπείροντες και το έργο της σποράς και τα χωράφια που σπείρονται! 

Είναι σημαντική αυτή η ιεραποστολή της διαδόσεως του ευαγγελικού λόγου είναι το πρώτιστο ιερατικό έργο, αυτό πρέπει να ενδιαφέρει τον κάθε πνευματικό ποιμένα! Όλα τα άλλα είναι δεύτερα στην διακονία του. Αυτό το έργο το αυξάνει και το εμπλουτίζει ο ίδιος ο μεγάλος Σποριάς, ο Ιησούς Χριστός. 

Αυτή και η αποστολή μας να καλλιεργήσουμε το χωράφι της ψυχής μας, το δικό μας και των αδελφών μας χριστιανών. Δεν είναι εύκολη η σπορά ακόμη και ως διαδικασία δεν τα έχει όλα ρόδινα αλλά πρέπει να γίνεται με προσοχή και προσευχή και ο Θεός μας αυξάνει το έργο Του, γιατί είναι και παραμένει δικό του έργο επιτελούμενο από εμάς αλλά συνεπικουρούμενο και επιβλεπόμενο παρ’ Εκείνου. Μην το ξεχνάμε αυτό, Εκείνος επιβλέπει προς την γην της καρδιάς μας και φωτίζει την πνευματική μας ύπαρξη να δεχθεί το περιεχόμενο της σποράς που είναι ο λόγος για τον Λόγο του Θεού. 

Αδελφοί μου, όμως η πνευματική μας καλλιέργεια δεν σταματά, δεν έγινε μια φορά και δεν ξαναγίνεται, δεν έγινε άπαξ και δεν εμπλουτίζεται αλλά θέλει προσοχή και διατήρηση των καρπών της σποράς. Έγκειται σε εμας η διατήρηση και συντήρηση της σποράς και ο Κύριος πάλι και πάλι θα μας δώσει ευκαιρία για να τονωθεί η καρποφορία της πνευματικής σποράς του. Ο αγρός του ευαγγελίου του ανήκει και εμείς διακονούμε με τον τρόπο του ο καθένας και με το χάρισμα του μέσα σε αυτόν. 

Παρακαλείσθε όμως όπου βλέπετε καρπούς αυτής της σποράς να μην τους μαραίνετε και όπου ακόμη δεν κάρπισε να βοηθείτε να καρπίσει εκατονταπλασίονα. Πολύς ο αγρός προς καρποφορίαν, οι δικές μας δυνάμεις ελάχιστες αλλά πλούσιο το Έλεος του Θεού στο οποίο ελπίζουμε και το οποίο εκζητούμε ως αρωγό στα έργα μας τα επίγεια προς ζέση πνευματική και καρποφορία ευαγγελική στο χωράφι της καρδιάς μας. Αμήν.

Παρακολουθήστε σε Επανάληψη το Μήνυμα της Κυριακής 08 Οκτωβρίου 2017 από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο (VIDEO - Κυριακή Γ΄ Λουκά 08/10/2017)

Νάξιοι Μελιστές: Κυριακάτικοι Στοχαμοί! Κυριακή Γ΄ Λουκά, του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Ιεροθέου Λουμουσιώτη Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης: “ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας... (Κυριακή Γ΄ Λουκά 08/10/2017)

Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου π. Ιεροθέου Λουμουσιώτη 

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Μητροπόλεως 

Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης  

“ἔλαβε δὲ φόβος πάντας καὶ ἐδόξαζον τὸν Θεόν, λέγοντες ὅτι προφήτης μέγας ἐγήγερται ἐν ἡμῖν, καὶ ὅτι ἐπεσκέψατο ὁ Θεὸς τὸν λαὸν αὐτοῦ.” 

(Λουκ. ζ, 16)

Ένα αίσθημα που μας κατατρύχει όταν δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τις λεπτομέρειες και τα στίγματα των κινήσεων μας και όταν επίσης δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τον λόγο όλων των δικών μας ψυχικών κινήσεων επί τω θεάματι οιουδήτινος πράγματος που δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε ή δεν μπορούμε να αισθανθούμε άνετοι ενώπιον του.

Αυτός ο φόβος στο άγνωστο, ο φόβος στο μη μετρήσιμο με υλικές νόρμες και σταθμά και μέτρα, εκείνος ο φόβος πανικοβάλει τους Ιουδαίους όταν ενώπιον τους βλέπουν μια νεκρανάσταση. Είχαν δει και στο παρελθόν οι πρόγονοι τους από τον Προφήτη Hλία παρόμοια περίπτωση μα και τότε σκυθρωποί και ενεοί αντιμετώπισαν το γεγονός. Μα και τώρα ο απόλυτος πανικός, ο φόβος όλους τους κατέλαβε και κατέληξαν να δοξάζουν με φόβο τον Θεό. Όχι, όμως τον φόβο του Θεού των αγίων που είναι μια σχέση παιδιού και πατέρα, το παιδί αισθάνεται ενώπιον του πατρός του μια συστολή και ένα κόμπιασμα. Το ίδιο και οι άγιοι ζουν ενώπιον του Θεού. Δεν μπορούν να μιλήσουν για Εκείνον χωρίς δάκρυα, δεν μπορούν να κάνουν αναφορά σε Εκείνον και να μην σταυρώσουν την ύπαρξη τους.

Δεν μπορούν να μην χαρούν όταν τον βλέπουν να ενθρονίζεται στις καρδιές των αδελφών τους χριστιανών, γιατί αγαθό που δεν μοιράζεται είναι μισό αγαθό κατά πως λέει το τραγούδι ζωή που δεν μοιράζεται είναι ζωή χαμένη. Έτσι είναι και το αγαθό που δεν κοινωνείται δημοσία, που δεν το χαίρονται όλοι είναι μισό και ίσως και άχρηστο αφού δεν προσφέρει χαρά όταν και αν χρησιμοποιηθεί. 

Η δοξολογία του Θεού γεμίζει φως τους αγίους μας και όλους εμάς μας κάνει ευγνώμονες ενώπιον του Θεού και φυσικά και ενώπιον των αδελφών μας! Δοξολογία είναι όταν η καρδιά, ο λόγος, η σκέψη, η γραφίδα μας να ξεχειλίζει από ευχαριστιακή διάθεση και η θαυμασιότερη δοξολογία προς τον Θεό είναι το χοϊκό και ταπεινό ψωμί μας και το απλό και άσημο κρασί μας να «μεταβληθεί» δοξαστικά σε σώμα και αίμα του Χριστού. Αυτή την δοξολογία την έχει άπασα η εκκλησιαστική κοινότητα, εκεί δεν χωρεί μιζέρια και ανθρωπαρέσκεια, εκεί δεν χωρεί κατήφεια και αυτοπροβολή, εκει δεν χωρεί φόβος στο άγνωστο αλλά αγάπη στο γνωστό. Αυτό το γνωστό είναι ο κόπος μας που γίνεται ευθύνη του Χριστού στον Σταυρό και οδηγεί στην διάλυση των φόβων μας αφού γίνει το ανθρώπινο τραπέζι μας, αγία Τράπεζα γεμάτη με χαρά αναστάσιμη και ανασασμό πανηγυρικό.

Έτσι βλέπει ο Χριστός τον Νέο και τον παραδίδει στην μητέρα του. Ναι στην μητέρα Εκκλησία παραδίδει κάθε πιστό μετά την κολυμβήθρα για να τον ξανα-θρέψει και να τον ξανα-λούσει στα νάματα της ευχαριστιακής πίστεως μας. Να ξανα-λουσθεί το ύδωρ της απολυτρώσεως ως ύδωρ της μετανοίας μας ενώπιον Κυρίου αλλά και εις την Εκκλησίαν Του για να ξανα-καθαρθεί ωσεί χιών και να του αποδοθεί το λευκό ένδυμα του βαπτίσματος του και να ξανα-τραφεί από το σώμα και το αίμα του Λυτρωτού Του κάθε άνθρωπος, μέλος της Μητρός μας Εκκλησίας.

Καθότι αυτός ήταν ο Προφήτης, Εκείνος για τον οποίον κάθε προφητεία της Παλαιάς Διαθήκης προεφήτευε και ότι ο Θεός επεσκέφθη τον λαό Του με το Φως και το Πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Ο Θεάνθρωπος Χριστός φώτισε τα σκοτάδια μας και μας έφερε και εμάς γεμάτους ευγνωμοσύνη, αγαπητοί μου χριστιανοί, να χαρούμε τον παράδεισο επι της γης στην Εκκλησία του χωρίς να έχουμε φόβο κανέναν και φυσικά μη φοβούμενοι θάνατον καθότι μας «ηλευθέρωσε ο του Σωτήρος θάνατος». Η αναστάσιμη αφοβία των μαθητριών ας χαρακτηρίζει και τον δικό μας ένθεο φόβο ενώπιον του Θεού μας. Αμήν. 

Παρακολουθήστε σε Επανάληψη το Εσπερινό Κήρυγμα από τον Ιερό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Κοιλάδος της Δευτέρας 09 Οκτωβρίου 2017 από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Ιερόθεο Λουμουσιώτη Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης (VIDEO - Δευτέρα 09/10/2017)

Στιγμιότυπο Βίντεο από την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία επί τη ευκαιρία τις Εορτής των Αγίων Πέντε Νεομαρτύρων Εκ Σαμοθράκης από τον Ιερό Ναό Αγίου Δημητρίου Καρυοχωρίου / Εορδαίας Ιερουργούντων των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Ανθίμου και Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας κ.κ. Θεοκλήτου μετά Θείου Κηρύγματος (VIDEO - 01/10/2017)

Παρακολουθήστε σε Επανάληψη το Μήνυμα της Κυριακής (01/10/2017) από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πατρών κ.κ. Χρυσόστομο (VIDEO - Κυριακή Β΄ Λουκά 01/10/2017)

Από το Κήρυγμα του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου πατρός Νεκταρίου Μουλατσιώτη Πρωτοσυγκέλου της Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος: Το μήνυμα των λόγων του Κυρίου: «καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι…» (Κυριακή Β΄ Λουκά - 01/10/2017)

Του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιμανδρίτου πατρός Νεκταρίου Μουλατσιώτη - Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Φωκίδος 


Αγαπητοί μου αδελφοί. Σήμερα ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, σύμφωνα με όσα έχει καταγράψει ο Ευαγγελιστής Λουκάς, μάς λέγει ότι: «Καθώς θέλετε ίνα ποιώσιν υμίν οι άνθρωποι και υμείς ποιείτε αυτοίς ομοίως». Ξεκάθαρα ο Κύριος απευθυνόμενος προς τα παιδιά Του και σε όλους όσους ποθούν και θέλουν να λέγονται αλλά και να είναι χριστιανοί, δίδει ένα καθημερινό κώδικα συμπεριφοράς απέναντι στους άλλους ανθρώπους, είτε αυτοί μας αγαπούν, είτε μας μισούν, μας εχθρεύονται και μας πολεμούν.
Ποιά είναι αυτή η συμπεριφορά, που μας ζητά ο Κύριός μας να εφαρμόσουμε στην καθημερινή μας ζωή; Ιδού η χριστιανική συμπεριφορά: «Όπως επιθυμείς εσύ να σου συμπεριφέρονται οι άλλοι, έτσι θα συμπεριφέρεσαι εσύ πρώτα προς αυτούς». Δηλαδή: Επιθυμείς οι άλλοι να σου μιλούν με αγάπη, γλυκύτητα και χαμόγελο; Τότε αυτά εσύ πρώτος να τα κάνεις προς τους άλλους. Επιθυμείς οι άλλοι να σε αγαπούν, να σε βοηθούν και να σε υποστηρίζουν; Επιθυμείς να μη σε αδικούν, να μη σε συκοφαντούν, να μη σε κλέβουν και γενικά οι άλλοι να μη σε βλάπτουν; Τότε, εσύ πρώτος να τα εφαρμόσεις αυτά προς όλους τους άλλους συνανθρώπους σου, χωρίς να τους ξεχωρίζεις σε φίλους και εχθρούς. Αυτή την συμπεριφορά ζητά ο Κύριός μας από όλους μας να δείχνουμε στην καθημερινή μας ζωή αδιάκριτα.
Τα κάνουμε αδελφοί μου αυτά πράξη; Ο Κύριος μας δεν λέγει να συμπεριφέρεσαι στον άλλο όπως σου συμπεριφέρεται και εκείνος. Όχι δεν λέγει κάτι τέτοιο, αλλά σου ζητά εσύ να φερθείς στους άλλους όπως θα επιθυμούσες να σου φέρονται εκείνοι. Ας ακούσουμε τα λόγια του Κυρίου μας. Όσοι πιστεύουμε και αγαπάμε τον Χριστό μας, ας εφαρμόσουμε αυτά που μας ζητά. Ας κάνουμε το θέλημά Του και όχι το θέλημά μας. Όποιος παραβαίνει τα λόγια του Κυρίου μας, αυτός αμαρτάνει και θέτει την σωτηρία της ψυχής του σε κίνδυνο. Εμείς ας ζούμε και ας συμπεριφερόμεθα καθημερινά στους άλλους, όπως μας λέγει και θέλει ο Κύριός μας. Αμήν.

Παρακολουθήστε σε Επανάληψη το Κήρυγμα της Κυριακής από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Ιερόθεο Λουμουσιώτη Ιεροκήρυκα της Ιεράς Μητροπόλεως Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης (VIDEO - Κυριακή Β΄ Λουκά 01/10/2017)

Παρακολουθήστε το Κήρυγμα της Κυριακής από τον Πανοσιολογιώτατο Αρχιμανδρίτη π. Αντώνιο Πακαλίδη Εφημέριο του Ιερού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος Τριανδρίας / Θεσσαλονίκης της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης (VIDEO - Κυριακή Β΄ Λουκά 01/10/2017)

Από το Κήρυγμα του πατρός Θεοφάνους Ιωαννίδη: «ἐν ἁπλότητι καὶ εἰλικρινείᾳ Θεοῦ» (Β΄Κορ. 1, 12) (Κυριακή Β΄ Λουκά - 01/10/2017)

«ἐν ἁπλότητι καὶ εἰλικρινείᾳ Θεοῦ» 

(Β΄Κορ. 1, 12)

Του Πατρός Θεοφάνους Ιωαννίδη

Σήμερα ο Κύριος μάς ομιλεί, μέσα από την περικοπή του Ευαγγελίου του Λουκά, για την εντολή της αγάπης. Και ξεκινά προτέποντάς μας να συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας όπως ακριβώς επιθυμούμε και οι άλλοι να συμπεριφέρονται προς εμάς, δηλαδή μας λέει ότι αν θέλουμε οι άνθρωποι να μάς αγαπάνε, να μάς σέβονται, να μάς συγχωρούν, τότε κι εμείς πρώτοι θα πρέπει να είμαστε άνθρωποι της αγάπης. 

Γιατί, συνεχίζει, αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπούν, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, και κάνετε καλό μόνο σε εκείνους που σας φέρονται καλά, τότε μέσα σας δεν υπάρχει η χάρις του Θεού. Αν δανείζετε σ’ εκείνους από τους οποίους περιμένετε να έχετε απολαβές, όπως κάνουν οι αμαρτωλοί, τότε η αγάπη γίνεται αντικείμενο δοσοληψίας, τότε η φιλανθρωπία είναι ιδιοτελής, τότε δεν υπάρχει αγάπη, αλλά συμφέρον και εγωισμός. Γι αυτό, πάλι μας προτρέπει, να αγαπάτε τους εχθρούς σας, και να πράττετε το αγαθό και να δανείζετε χωρίς να περιμένετε σε καμία ανταπόδοση, και τότε ο μισθός σας θα είναι πολύς, και θα είστε γνήσια παιδιά του Υψίστου, μιας που ο ίδιος ο Θεός ευεργετεί ακόμα και τους αχάριστους και πονηρούς ανθρώπους. Να είστε ελεήμονες, καταλήγει στο λόγο Του ο Χριστός, όπως ελεήμων είναι και ο Πατέρας σας. 

Με τους λόγους αυτούς ο Κύριος αναλύει πρακτικά τι σημαίνει η αγάπη προς τον πλησίον, και την διαστέλλει από κάθε ενέργεια που αποβλέπει στο συμφέρον μας. Η αγάπη δεν είναι για το Χριστό μια κίνηση που εξαρτάται από τη συμπεριφορά των άλλων γύρω μας, αλλά αντλεί την καταγωγή της και τη δύναμή της από τον ίδιο το Θεό. Γι αυτό και η νέα εντολή, η μοναδική εντολή της Καινής Διαθήκης, είναι το «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» [1], καθώς σ’ αυτή στηρίζονται και ο Νόμος και οι Προφήτες [2], και κάθε έκφραση της εν Χριστώ ζωής. Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος [3]θα μάς πει ότι η αγάπη, η ευσπλαγχνία και η φιλανθρωπία προς τους αδελφούς μας, είναι θεώνυμες και θεομίμητες πράξεις, και πραγματώνουν το καθ’ ομοίωσιν μέσα μας. Και ο Μέγας Βασίλειος [4], σημειώνει ότι ο άνθρωπος, δεν είναι ούτε άγριο ζώο, ούτε πλασμένος για να ζει μόνος του, αλλά ως κοινωνικό όν έχει ανάγκη να επικοινωνεί με τους άλλους ανθρώπους, να αγαπά και να εισπράττει αγάπη. Γι αυτό και ο Κύριος δίνει την σαφή εντολή της προς αλλήλους αγάπης, και θέλοντας να διεγείρει την ψυχή μας προς την πραγμάτωση της αληθινής κοινωνίας με τον πλησίον, μάς λέει ότι σημάδι ότι είμαστε γνήσιοι μαθητές Του είναι όχι η θαυματουργία, αλλά η αγάπη. Δεν ζήτησε ο Χριστός από τους Αποστόλους να κάνουν σημεία και θαύματα, παρόλο που ο ίδιος τούς έδωσε αυτή την δωρεά και χάρη, αλλά ταυτίζει την αγάπη προς τον πλησίον μα την αγάπη προς τον ίδιο το Θεό. Επείνασα, μας λέει, και μου δώσατε να φάω, και τα λοιπά. Και τούτο, επειδή η αγάπη προς τον πλησίον και η αγάπη προς τον Θεό είναι αλληλένδετες, και η μία τροφοδοτεί και ενισχύει την άλλη. 

Δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, μέσα στην ανθρώπινη ατέλεια και αδυναμία μας, και έχοντας ανάγκη να εισπράξουμε την αγάπη των συνανθρώπων μας, την αποδοχή τους, την κατανόησή τους, να αντιλαμβανόμαστε την αγάπη ως μια κίνηση συναισθηματική, που περιορίζεται σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων γύρω μας, και συχνά μεταβάλλεται, ανάλογα με τη συμπεριφορά τους. Όμως για τον Χριστό η αγάπη είναι κοινωνία προσώπων, και επειδή ως κοινωνία προσώπων και ως σχέση ενότητας με τον συνάνθρωπο και με τον Θεό δεν μπορεί να υπάρξει με όρους ιδιοτελείς, το χαρακτηριστικό της γνώρισμα δεν είναι η αντιπροσφορά, αλλά η προσφορά δίχως ανταλλάγματα, χωρίς κατ’ ανάγκη να περιμένουμε την ανταπόδοση των άλλων. Πιο απλά, αν περιμένουμε όλοι μας πρώτα οι άλλοι να μάς φερθούν με αγάπη, ώστε κι εμείς να πράξουμε ανάλογα, τότε μοιραία οι άνθρωποι αποξενωνόμαστε μεταξύ μας, κλεινόμαστε στο Εγώ μας και ζούμε από τώρα την απομόνωση, την προσωπική μας Κόλαση. Οι κοινωνίες μας συχνά χαρακτηρίζονται ως απρόσωπες, οι άνθρωποι κυκλοφορούμε στους δρόμους ως μονάδες μέσα στο πλήθος, απομονωμένοι, σκυθρωποί, δίχως ενδιαφέρον για τον πλησίον, δίχως πραγματική αγάπη μέσα μας. 

Γι αυτό και ο Χριστός μάς προτρέπει σήμερα να περάσουμε από την παθητική εγωιστική στάση στην ενεργητική και πραγματική έκφραση της αγάπης, που πρώτη προσφέρει και προσφέρεται και θυσιάζεται για τον κάθε άνθρωπο, ακόμα και γι αυτόν που μάς έχει βλάψει ή μάς μισεί. Παράδειγμα, οδηγός και βοηθός στην προσπάθειά μας αυτή είναι ο ίδιος, που ως ο Θεός αγαπά και τους δικαίους και τους αδίκους, και έγινε άνθρωπος και έπαθε για τις δικές μας αμαρτίες, παρόλο που δεν το αξίζαμε και δεν μάς το χρωστούσε, και Αναστήθηκε χαρίζοντας σε όλους εμάς την προοπτική της όντως Ζωής και Ανάστασης και χαράς πνευματικής, που μόνο η σταυρωμένη αγάπη μπορεί να πραγματώσει, μέσα μας και γύρω μας. 

____________________

[1] Ιω. 13, 34-35. «ἐντολὴν καινὴν δίδωμι ὑμῖν͵ ἵνα ἀγαπᾶτε ἀλλήλους· καθὼς ἠγάπησα ὑμᾶς ἵνα καὶ ὑμεῖς ἀγαπᾶτε ἀλλήλους. ἐν τούτῳ γνώσονται πάντες ὅτι ἐμοὶ μαθηταί ἐστε͵ ἐὰν ἀγάπην ἔχητε ἐν ἀλλήλοις». 

[2] Πρβ. Ματθ. 22, 37-40. 

[3] Λόγος περί ἀρετῶν και παθῶν. 

[4] Όροι κατά πλάτος, PG 31, 916-917.